Opo kalian paham karo judul postingan iki?
Aku keinget karo lagu jaman mbiyen. Jaman iku aku isih remaja, umur enemlas atau pitulas (lali aku lur). Aku sering marang karo koncoku sing seneng karo musik kaya aku. Aku karo de'e ngomongin lagu opo sing paling disenengi. De'e seneng karo Mariah Carey. Jadi, aku nyoba mainkan lagune Mariah Carey pake alat musik. Dan de'e seneng.
De'e iki salah siji koncoku sing cukup dekat karo aku (ning masa lalu). Aku seneng karo de'e. Kesemsem aku. Sayangne, aku karo de'e wis ora deket maneh. Dan aku milih wong lain setelah de'e karo aku ora kontak maneh. Ambyar........
Ya, tiba-tiba aku kepingin nembang lagu-lagu lawas, lagu-lagu sing aku bicarakan karo de'e. Hmm....
Ya sedulur, iki sesi anyar ning blogku. Sesi bahasa jowo. Kenopo? Aku ora ono alasan khusus. Ya, mung pengin tok.
Ya lur, urip kudu dinikmati, mumpung masih enom. Sukur masih duwe konco sing baik ati karo aku.
Apa aku kangen karo wong sing mbiyen akrab karo aku? Yo kangen. Tapi, kalau aku mikir maneh, kanggo opo? Dheweke ninggalke aku, aku ora ninggal dheweke. Koe lunga, aku neng kene.
Untunge aku isih duwe konco sing sudi ngomong karo aku. Koncoku iki menehi saran kanggo lali marang de'e. Buwangen saka pikiranku. Koncoku menehi saran kanggo nindake kegiatan sing aku seneng. Kaya main piano, nulis novel, nembang, masak, dan sebagainya. Jadi, aku iso lali karo de'e (wong sing ninggalke aku)
Jadi, iki bener ora ya? (Maksudnya, bahasa jawaku bener tidak?)
Suwun ya wis moco tulisan iki. Sepurane kata-kataku keliru, ojo dihujat. Menehi aku saran neng kolom komentar.
Waktu aku masih kecil, kegiatanku hampir sama dengan anak-anak lain. Aku mengerjakan PR, main bulu tangkis/lompat karet, nonton kartun, dan lain sebagainya.
Aku dan beberapa temanku berkeliling komplek juga. Kadang jalan kaki, kadang bersepeda.
Hal yang paling aku ingat ketika aku menulis surat untuk temanku yang akan pindah rumah. Aku sedih karena dia adalah salah satu teman dekatku. Temang yang mengajak aku menonton tv di ruang tamu rumahnya yang paling besar. TV nya paling besar. Dan juga kamarnya besar.
Aku rindu masa kecilku.
Aku senang bermimpi. Banyak sekali. Mulai dari menjadi guru, menjadi penyanyi, penjadi pianis handal, menjadi istri dari Kang Min Hyuk atau Park Bo Gum, membuat lagu sendiri, mengajarkan musik kepada teman, menjadi novelis, menjadi fotografer, mempunyai restoran, dan lain-lain. Apakah itu salah?
Tidak, tidak salah. Tapi, tidak ada yang kesampaian. Nyatanya, aku mempelajari bidang IT dan bekerja di perusahaan IT.
Lalu, kemanakah semua mimpi-mimpi itu? Hmm, hanya menjadi hobi saja.